|
Баляда Альфрэда Ромера
|
|
16.04.1832 – 24.01.1897
|
Хаваецца сонца ў снапах залатых
І жнейкі сьпяваюць аб днях маладых,
Аб юным паўстанцы, што ў бітве загінуў,
Пакінуўшы плакаць красуню дзяўчыну...
Ты слухаеш песьню і бачыш праз далеч
Сябе маладога ля вогнішч паўстанцаў,
Астрожныя сьцены, што сонца схавалі,
Пасьля ты ў Парыжы, але не для танцаў
Прыехаў туды, а каб там узмужняцца,
Свой край маляваць і штодня сумаваць
Па родных прасторах, дзе песьні гучаць
На мове тутэйшай, якая жывая,
Якая штодня не жыве, выжывае
У казках, легэндах пра гэту зямліцу,
Якую ўсё дзеляць, сваёй жа дзяліцца
Ня хочуць расейцы, ня хочуць палякі...
Ля гаю ля возера брэшуць сабакі –
Вяртаецца пан да сябе з паляваньня
І ён да цябе на гадзіну загляне,
Каб выпіць гарбаты, пабачыць карціны
Пра волю, пра долю, чужыя мясьціны,
Пра кроў і пра сьлёзы, што рэкамі л’ецца,
Пра край наш, які Беларусьсю завецца...
Схаваецца сонца ў снапах залатых,
Ды цёмна ня зробіцца ў сэрцах жывых,
Калі там жыве Беларусь і сьпявае,
І поясам слуцкім сябе абвівае...
22.VI.2010.
|
|
